Köy Enstitüleri, Türkiye'de Cumhuriyet döneminin önemli eğitim reformlarından biridir.
1940'lı yıllarda dönemin Milli Eğitim Bakanı Hasan Âli Yücel ve İlköğretim Genel Müdürü İsmail Hakkı Tonguç'un önderliğinde başlatılan bu hareketle, köylerdeki eğitim seviyesinin yükseltilmesi ve kırsal kesimde yaşayan insanlara modern eğitim imkanları sunulması hedeflenmiştir.
Köy Enstitüleri'nin temel amacı, köy öğretmenleri yetiştirmek ve bu öğretmenler aracılığıyla köylerde tarım, sağlık, eğitim ve kültür alanlarında bir dönüşüm sağlamaktı.
Köy Enstitülerinde eğitim gören öğrenciler, kendi okullarını ve yatakhanelerini inşa ettiler. Kendi ürünlerini yetiştirabildikleri verimli tarım alanları oluşturdular.
Köy Enstitülerindeğretmenlik için gerekli bilgilerin verilmesinin yanı sıra sanat dallarından bir tanesini ve modern çiftçiliği de öğrenmiş olarak yetiştiriliyorlardı.
Eğitim programının yüzde 50’si kültür, yüzde 25’i tarım, yüzde 25’i ise sanat konularını içeren Köy Enstitüleri iş ve eğitimin birleştirilmesinde öenmli bir rol oynamıştır.
7 Ağustos 1946'da kurulan Recep Peker kabinesinde yer alan Milli Eğitim Bakanı Reşat Şemsettin Siner tarafından Köy Enstitüleri, köy öğretmen okulları olarak değiştirildi. Köy öğretmen okulları da iktidardaki Demokrat Parti (DP) tarafından 27 Ocak 1954'te kapatıldı. 1954 yılında ilk olarak kapatılan enstitüler, sonrasında tamamen kapandı.